المرحوم
الشاعر وداعه قاسم البریهی:شاعر شعبی امی اهواز فی قریه العویفی احدی قری
الأهواز توفی أبوه و ترکه طفلا صغیرا و کان له أخ (عبد) وأخت و بعد ذلک
ترعرعوا فی حضن امهم تسمی (میورة)ولهذا عرفوا باسم آمهم الکریمة واشتهر
شاعرنا بوداعة المییورة.و کانت امه تنظم الشعر و لکن لا یحفظ من شعرها
شیء.لم یدخل وداعة المدارس لفقد المدرسه فی الفریة التی کان یعیش فیها و
بقی امیا لا یقرأ ولایکتب و بعد نموده سافر شاعرنا
إلی الکویت فی عهد محمدرضا البهلوي بحثاً عن العمل و قد عمل هناک لفترة ثم
عاد إالی وطنه الأهواز.فاشتغل یشتی الاعمال طلبا للرزق فتراه یتجول بائعاً
القماش تارة وبعمل فی المراکب و السفن فی میناء المحمرة تازة أخری
وعلاملاً فی البناء وصیاد الطیور وقد یفزل الصوف و غیرها.کتب الشعر بعد ما
صلاق زوجته و لم یتزوج بعد اکثر من عشرین سنة لعسر احواله الاقتصادیة نظم
فی اکثر مجالات و اوزان الشعر الشبعی و لکن ضاع اکثره لانه کان لا یمتب
شعره بل یحفظه او بسجله فی الشرطة خرب الکثیر منها فتجد فی الباقی منه
البساطة وعدم التکلف فی صیاغة الأبیات و استخدام المفردات الشعبیة
المتداولة و تصویر احواله من الفقر و الحرمان واللمعانات و الوقع فی زمانه.
علی عفروای الطرفی

مــــــــــــا یحصل دوه للدای یا دای
الفطر چبدی ونزف کل وکت یا دای
الـــــعلیهم چنت امد اثنین یا دای
الــــــدهر خان وغدوا تحت الوطیه

احمول اثگال عندی من یشلها
کثیره اجروح گلــبی من یشلها
هـــــل غرگان گلی من یشلها
ابغبه وزود عالــــــی و غزر میة........المرحوم الشاعر وداعه قاسم البریهی